Ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητας μας πλέον εξελίσσεται μέσα σε μια οθόνη. Ο χώρος της οθόνης αποτελείται από πλοήγηση σε δισδιάστατα γραφικά με τον τρισδιάστατο χώρο να περιορίζεται σε «οθόνες μέσα στην οθόνη», καταγραφές σε βίντεο, κινούμενη εικόνα κλπ. Ο κατεξοχήν χώρος που σε αυτήν την επί της οθόνης καθημερινότητα μπορούμε να έχουμε αρχιτεκτονικές εμπειρίες είναι τα βιντεοπαιχνίδια. Διαθέτοντας προηγμένα γραφικά και εξελιγμένες τεχνικές προσομοίωσης χώρου, τα βιντεοπαιχνίδια παρέχουν μια ρεαλιστική διακρατική εμπειρία που η γραμμική αφήγηση μιας κινηματογραφικής ταινίας δεν μπορεί να παρέχει.
Όσο περισσότερο η καθημερινότητα μας εξελίσσεται στην οθόνη, τόσο περισσότερο τα βιντεοπαιχνίδια αποτελούν έναν σημαντικό τόπο όπου μπορεί να εξελίχθη η αρχιτεκτονική δημιουργία, αλλά και αντίστροφα: Όσο περίπτερο χρόνο περνάμε μέσα στην αρχιτεκτονική των games, τόσο αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα εκτός οθόνης κτίρια, και μαζί με αυτό να αλλάξει πιθανώς και ο τρόπος που τα σχεδιάζουμε.
Με ποιο τρόπο μπορεί η αρχιτεκτονική να «μάθει» από τα games? Με ποιον τρόπο μπορεί η εμπειρία των gamers να γίνει πιο ενδιαφέρουσα και «πραγματική» μέσα από πιο εξελιγμένο και συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό? Μπορεί η διαδραστική και λαβυρινθώδης δομή ενός παιχνιδιού να φανεί χρήσιμη στον σχεδιασμό δημοσίων χώρων?
Το μάθημα θα εξελίχθη ερευνητικά, όχι σαν μια γραμμική πορεία αφομοίωσης πληροφοριών αλλά σαν ένα διαδραστικό σενάριο όπου οι «ανακαλύψεις» του ενός μαθήματος θα οδηγούν θα προσδιορίζουν την κατεύθυνση της έρευνας.
Η βιβλιογραφία θα περιέχει κείμενα των Paul Virilio, Jean Baudrillard, Lev Manovich, Andrew Darley, Anthony Vidler, Michael Nitsche κ.α.
Παράλληλα θα μελετήσουμε την δομή παιχνιδιών όπως τα HalfLife2, System Shock2, World of Warcraft, Sim City, Super Mario, Shadow of the Collosus κ.α.
